Derde etappe: LUNCHPAUZE

Na onze eerste stop krijg ik zowat een hartverzakking. Mark fietst voor mij en ineens zie ik dat hij van de weg af raakt, de grid in. Gelukkig kan hij snel corrigeren en meteen weer op de weg komen en voorkomt hij daarmee een valpartij. Wat is er gebeurd? Dit jaar maken we ook filmopnames en net na de eerste stop is er een Go-Pro camera op zijn stuur geplaatst. Hij wilde even controleren of alles goed zat...tijdens een bochtige afdaling met hoge snelheid. Ik ben flink geschrokken, maar Mark laat zich niet zo snel uit het veld slaan.

We vervolgen onze tocht en krijgen voorbij Mheer twee flinke beklimmingen voor onze kiezen. De Dorpsstraat is een klim van 500 meter, 10,6% met 31 hoogtemeters. Meteen daarna komt de klim op de Noorbekerweg 751 meter, 6,6% met 36 hoogtemeters. Doordat we reeds vele beklimmingen in de benen hebben, voelen deze twee pieken zo kort na elkaar zwaar in de benen.
En die twee pieken trotseer je echt alleen. Niemand kan je helpen. Je zult het zelf moeten doen. Dat is schakelen, kracht op de pedalen, verstand op oneindig en doorbikkelen. 
Dewi heeft het erg zwaar en tranen schieten in haar ogen en gedachtes om af te stappen vechten in haar hoofd. Bij een klim kun je de top niet zien. Elke keer hoop je dat je er bijna bent, omdat je lijf het bijna op wil geven. Maar dan ontdekt je dat je nóg verder moet en vraag je je af waarom je dit ook alweer doet? 
En juist op dat moment klinkt er in de verte gejoel en hoor je ineens een 3-jarig kinderstemmetje vol enthousiasme 'GO-GO-GO' roepen en de andere supporters 'Kom op Team sPARKs'. Dan is het alsof je vleugels krijgt. Als dan ook nog de verlossende woorden 'Nog 200 meter!' volgen, verdwijnen de gedachtes over afstappen als sneeuw voor de zon en weet je dat je het gaat halen. 
Dank je wel supporters dat jullie precies op de juiste plek en het juiste moment er stonden. Dewi had het heel hard nodig!

Na nog een lange flinke klim van Noorbeek naar Terlinden arriveren we bij onze lunchplek in Gulpen. Even heerlijk onderuit op een stoel met een lekkere maaltijd. We nemen de tijd om te rusten en gezellig bij te kletsen. Een bekende die voorbij komt, legt ook nog even aan. BvP is gelukkig geen wedstrijd maar een fietsevent waar ook ontmoeting centraal staat. 

Onze verrassingssupporters sluiten ook aan bij de lunch. Nicky zou vorig jaar meefietsen en we hebben samen, in aanloop naar BvP2024, heel wat trainingsrondjes gemaakt. Maar helaas werd hij toen net vooraf geveld door een buikgriep waardoor hij niet aan de start kon verschijnen. Dit jaar heeft hij lang getwijfeld of hij mee zou doen. 
Het eerste jaar kwam hij ook als supporter. Nu is hij weer in Limburg en proeft hij opnieuw de geweldige BvP-sfeer. Wie weet begint het nogmaals te kriebelen bij hem en staat hij volgend jaar echt aan de start?! Eén fanatieke supporter heeft hij dan al. Gisteren riep zijn zoontje tijdens een wandeling ineens dolenthousiast go-go-go, naar een man in oranje fietskleding. Hij is er klaar voor!

Voordat we weer kunnen vertrekken neem ik opnieuw extra medicatie in. Ik zit heel goed in mijn vel en ben ON en dat wil ik graag zo houden met de Cauberg in zicht. 
We moeten eerst nog naar Mark zijn huurfiets kijken. De laatste kilometers voor de lunch merkte hij dat zijn fiets steeds zwaarder liep. Zijn band loopt heel langzaam leeg. Dat kan hij er ook nog wel bij hebben, naast de problemen met zijn versnellingen. We besluiten om zijn band op te pompen. Met zo'n klein fietspompje kost dat best wel kracht. Gelukkig zorgt Nicky dat wij onze krachten kunnen sparen en vult de laatste lucht aan. We gokken het erop dat de band redelijk hard blijft tot bovenaan de Cauberg. Here we go again! Nog een kleine 60 minuten te gaan.