Mijn vader heeft nu zo'n tien jaar Parkinson. Gedurende deze tien jaar heeft hij een nieuwe manier van leven gevonden, eentje waarbij hij en wij rekening konden houden met de gevolgen van zo'n diagnose. Deze manier van leven kent uiteraard zijn lastige kanten, maar Bike voor Parkinson laat goed zien dat het ook z'n positieve kanten kent.

Bewegen is goed, daar is mijn vader zeker van overtuigd. De laatste tijd doet hij regelmatig drie verschillende soorten sporten, fietsen, yoga, en boxen in een team. Sporten vertraagt Parkinson, en maakt je weerbaar en sterk. Juist door de diagnose is mijn vader meer bewust geworden van de baten van sport, en doordat hij daar zoveel mee bezig is inspireert dat mij ook om meer te bewegen.

Maar fietsen voor Parkinson doen we niet individueel, maar in een team, 'het beste beentje voor'. We gaan samen de sportieve ontbering aan, en gaan samen het evenement vieren. Want sporten doet ook pijn (het is, zoals Teddy Roosevelt mooi uitdrukte, 'strenuous'), en dat kan mensen makkelijk weerhouden van meer bewegen. Individueel sporten is dus lastig. Echter wordt deze pijn een stuk draaglijker en betekenisvoller als je het samen kan doorleven, en er achteraf over kan lachen. Wat mijn vader van tien jaar na de diagnose speciaal maakt, is dat hij zo vaak, zelfs als hij moe is, samen met anderen die sportieve uitdaging aangaat. De strenuous lifestyle is de beste manier van leven, alleen vooral als je het samen doet.

Houd van je, pap!