Naast mijn sportactiviteiten zocht ik nog een duursport, dus toen Frank vroeg om zijn fietsmaat te worden tijdens Bike4Parkinson, heb ik deze uitdaging aangenomen.

Mijn vrouw Hilde en ik zien hoe Frank langzaam achteruitgaat. Hierin zie ik dat niets meer vanzelf gaat, maar dat hij heel bewust handelingen moet doen.
Vaak maak ik de vergelijking met het drinken van een glas water. Frank moet bewust zijn hand naar het glas bewegen, bedenken dat hij het glas moet pakken, bewust het glas naar zijn mond brengen en bewust kantelen om te drinken en zich concentreren bij het slikken. Dit zijn handelingen waar ik niet over hoef na te denken. Zo'n kleine handeling kost al veel energie.
Verder zijn er concentratieproblemen. Als familie moeten we om de beurt spreken en niet door elkaar, zodat Frank het kan volgen. Als hij iets wil zeggen, moeten we hem ook laten uitspreken, anders is de kans groot dat hij vergeet wat hij wil zeggen. Dat spreken moet Frank ook weer bewust doen met een goede stemtechniek. Anders kan het zijn dat hij over enkele jaren niet meer goed verstaanbaar is. Dit is nog maar het topje van de ijsberg aan complicaties. Gelukkig zijn er medicijnen die ervoor zorgen dat Frank minder snel achteruitgaat, maar we weten dat het alleen maar slechter wordt.

Het mooie aan Frank is dat hij niet bij de pakken neer gaat zitten, maar juist er tegenaan gaat. En daarom fiets ik aan zijn zijde tijdens B4P en gaan wij geld ophalen. We willen dat er meer onderzoek komt, de ziekte gerichter behandeld wordt en er meer steun en begeleiding komt voor mensen die met Parkinson(isme) leven.
Ik hoop op jullie steun!