Bovenop de heuvels heb je het beste uitzicht….

Parkinson is een ongenode gast die niet meer weg gaat. Ik leer haar steeds beter kennen. Ik weet inmiddels van de dwarse buien wanneer ik te druk ben. Ze vraagt zoveel aandacht dat ze iedere 4 uur weer op mijn schouders tikt om te laten weten dat ze er nog is. Als ik haar iets te doen geef kan ik haar soms afleiden. Het liefst met iets met veel beweging. Stil zitten vindt ze niks. Het is een wiebelkont. En ook al ken ik haar inmiddels een beetje; ze weet iedere keer weer iets nieuws te verzinnen waarmee ze mijn aandacht vraagt. Maar ik heb altijd een antwoord. Ik sport om haar af te leiden. Ik zing om haar niet het hoogste woord te laten hebben. Ik slik pillen in alle kleuren van de regenboog als zoethouders om haar een tijdje gedeisd te houden. Ik bedenk van alles om haar te slim af te zijn. En soms laat ik haar gewoon maar even. We zijn allebei wel eens moe en we zitten met elkaar opgescheept. Kunnen we er maar beter het beste van maken…..

Vorig jaar hadden we in Zuid Limburg een geweldige dag met een geweldige groep mensen. Allemaal  gemotiveerde mensen die er wat van maken en ook net als ik, het liefste bovenop de heuvel staan voor het beste uitzicht. Das een hele klim en soms zwaar maar met elkaar lukt het.

Als je iets kunt missen, doe dan een duit in mijn donatiepot. We gaan zorg, onderzoek en hulp nog heel lang nodig hebben met een steeds groter en jonger wordende groep Parkinsongastheren en -vrouwen.

Dank voor je support, in welke vorm dan ook🩷