Oktober'23. De 27ste om precies te zijn. Het was de dag dat ons pap de diagnose kreeg. Parkinson. Een chronische ziekte waar hij de rest van zijn leven mee zou moeten (leren) leven. Niet gek dat hij die dag, en de periode daarna, behoorlijk in shock was. Het huilen stond hem nader dan het lachen en daarbij nam de angst toe. Want ja, wat nu, hoe nu verder en hoe kan hij in een zo goed mogelijke gezondheid oud worden? Het waren vragen die - om de woorden van Rob de Nijs te gebruiken - met een Banger Hart werden gesteld en die in de tijd daarna beetje bij beetje werden beantwoordt.
Met de juiste medicatie en therapie is er mee te leven. Maar de aandoening, die blijft. Het enige wat we niet weten is hoe het zich gaat ontwikkelen.

Wat we echter wel weten, is dat hij - ons pap - er iedere dag én met alle motivatie kei hard aan werkt om de symptomen die horen bij zijn ziektebeeld (voor zo lang het kan) zo stabiel mogelijk te houden. En met diezelfde drive en energie staan wij - zijn 2 zoons - op zaterdag 6 september aan de start van de BikevoorParkinson. Niet alleen voor die ouwe van ons, maar voor iedereen die te maken heeft met deze aandoening. En natuurlijk ook om zo veel mogelijk geld op te halen voor ParkinsonNL.