Stilzitten is geen optie, dus kom in beweging en doneer voor Parkinson onderzoek en projecten. Zo trappen we samen Parkinson de wereld uit! 

Bijna vier jaar geleden, toen verschillende mensen mij vroegen wat ik aan mijn arm had, zei mijn huisarts dat ze aan Parkinson dacht. Maar dat kon niet, want ik was te jong. Een half jaar later bevestigde de neuroloog dat ik wel Parkinson had. En daar stond ik dan, met een recept voor dopamine en met de diagnose dat ik een chronisch progressieve ziekte had. Dat er geen medicijnen zijn die het stoppen, maar dat je er niet dood aan gaat. Het enige wat mogelijk de ziekte kon remmen was bewegen, bewegen en nog eens bewegen. Ik was net 50. Na de eerste schok, het ongeloof en het vele googelen ging de knop om, ik ging aan het sporten en richtte  een P wandelgroepje op. 

Werken lukt niet meer. Anderhalf jaar na de diagnose werd ik volledig afgekeurd. Een harde dobber.  Maar het gaf ook rust en ruimte. Voor zinvol vrijwilligerswerk, boksen, wandelen, yoga, zwemmen, fietsen en tafeltennis. Want stilzitten is geen optie, ik wil de ziekte een stap voor blijven.

En dat doe ik samen met mijn P maatjes. Het samen sporten en koffiedrinken, is erg gezellig en geeft energie. Noem het lotgenotencontact, ik noem het een verrijking van mijn leven. Samen lopen we met elkaar op. Waarbij humor, goede gesprekken en bewegen hand in hand gaan. Maar we gaan ook midden op de dag naar de film en organiseren een paar keer per jaar onze eigen P party, heel waardevol.

Nee, het is niet fijn om Parkinson te hebben, maar het heeft me ook veel nieuwe contacten en activiteiten opgeleverd waar ik blij van word en die ik niet zou willen missen. Ook dat is Parkinson!