Over twee dagen, op zaterdag 6 september, stap ik voor de derde keer op de pedalen om aandacht te vragen voor Parkinson en geld in te zamelen voor onderzoek en projecten. Omdat het gezellig is en noodzakelijk! 

Al weer vier jaar geleden kreeg ik de diagnose Parkinson. Ik was net 50. Soms vragen mensen hoe het nu met me gaat en dan zeg ik goed. En dan zeggen ze, nee hoe het écht met je gaat. Ja, ik ben iets achteruit gegaan, maar daar valt goed mee te leven. 

Werken lukt niet meer. Anderhalf jaar na de diagnose werd ik volledig afgekeurd. Een harde dobber.  Maar het gaf ook rust en ruimte. Voor zinvol vrijwilligerswerk, yoga en veel sporten, wandelen en fietsen. Want stilzitten is geen optie, ik wil de ziekte een stap voor blijven.

Dat doe ik samen met mijn P maatjes, inmiddels zijn we met een groepje van 9 die met elkaar oplopen. We boksen en tafeltennissen een paar keer per week, we gaan midden op de dag naar de film en organiseren een paar keer per jaar onze eigen P party. Waar we samen eten, dansen, lachen, ervaringen uitwisselen, steun en herkenning vinden en met alle P belemmeringen vooral ook heel erg onszelf kunnen zijn. Humor, flauwe grappen, goede gesprekken en bewegen gaan hand in hand. 

Nee, het is niet fijn om Parkinson te hebben, over de toekomst denk ik liever niet teveel na. Maar het heeft me ook veel nieuwe contacten en activiteiten opgeleverd waar ik blij van word. Dat maakt dat ik kan zeggen dat het goed met me gaat. Ondanks Parkinson. 

Kom jij ook in beweging om Parkinson onderzoek en projecten mogelijk te maken?Doe dan een donatie, stilzitten is geen optie!